Gözü yolda qalan kəndim.

Gözü yolda qalan kəndim.

Günlər atlı olub, mən də piyada

Qovuram-qovuram çata bilmirəm.

O gözəl yerlərim düşəndə yada,

Yuxum ərşə çıxır, yata bilmirəm.

Həvəsim tükənir, gücüm azalır,

Daşı daş üstünə qoya bilmirəm.

Könlüm bu düyadan kamı az alır,

Vüsal çeşməsindən doya bilmirəm.

Elə gün olmaz ki, salmayam yada,

Dişimi göynədən buz bulaqları.

Özümü vursam da alova, oda,

Qaytara bilmirəm ötən çağları.

O doğma kəndimin hər qarışını,

Gedəm qarış-qarış gəzəm yenidən.

Öpəm Cəvizdiyin çopur daşını,

Enib Qoşadaşda üzəm, yenidən.

Nə körpə uşağam, nə də dəliyəm,

Hərdən baxışlarım uşağa dönür.

Yaşım qarısa da, dərrakəliyəm,

Bəzən dərd içimdə bir dağa dönür.

Gözümün qorası daş yarır indi,

Soğan tək soyulur dərdli ürəyim.

Unuda bilmirəm o doğma kəndi,

Kəbəm, Kərbəlamdı kəndim, kəsəyim.

Orda dişərmişəm, orda birmişəm,

Orda cücəribdi ilk məhəbbətim.

Qoyuna, quzuya orda getmişəm,

Orda dada gəlib sözüm, söhbətim.

Vətənə məhəbbət, torpağa istək,

Anamın südüylə keçib qanıma.

Gedəm Göbəkdaşı yalayam duz tək,

Onun narın tozu hopa canıma.

Yadımdan çıxmayır Kahaqabağı,

Cənnətməkan idi Hacının bağı.

Ağırlıq bilmirəm üstümdə dağı,

Olsa bir zərrəsi Vətən torpağı.