Dəyərli bir dost itirdim

Dəyərli bir dost itirdim

Yaşasaydı may ayının 17-də 72 yaşı  tamam olacaqdı. Lakin yaşaya bilmədi, gəldi amansız əcəl, vermədi macal. Çox  dəyərli, sədaqətli , əhdə vəfalı bir dost itirdim.  Ilin-günün bu çağında üz tutdu gedər-gəlməzə. Vətənə qayıdış, Həkəri çayının zümzüməsini eşitmək, Humayqayadan yal yenişə millənən qartalın qıyını dinləmək arzuları gözündə qaldı, əziz dostumun.

Sən getdin əzizim gedər-gəlməzə,

Eynim açılarmı, gülərmi sənsiz?

Vətəndən ayrılmaq zor oldu bizə,

Vətən deyə-deyə qaldıq Vətənsiz.

Kim çəkər bu qədər dözülməz dərdi?

Hicran yanğısına dözə bilmirəm.

Yerimə  kim olsa çoxdan ölərdi,

Sənsiz bu dağları gəzə bilmirəm.

Dostlarla çıxıram hərdən səfərə,

Danışıb-gülmək də düşüb gözümdən.

Sənsiz  yapışmayır mənə dağ, dərə,

Qürbətdə ölmək də düşüb gözümdən.

Təpədən-dırnağa vətənpərvər, torpağa bağlı, millətini, dilini sevən, milli mənəvi dəyərləri, adət-ənənələrimizi qoruyub saxlamağı bacaran bir qələm sahibi, elini-obasını ürəkyananlığı ilə qəlbində yaşadan bir şəxsiyyət idi, Famil Süleymanov. Onun yazdığı əsərlərin mayası Vətən həsrəti, yurd yanğısı, torpaq harayından yoğurulmuşdu. Famil Süleymanov doğulub boya-başa çatdığı Qaracallı kəndi ilə fəxr edirdi. Hərdən deyirdi:
- 40 evli Qaracallıdan 4 nəfər elmlər doktoru, 12 nəfər elmlər namizədi, Əli Ağa Aslan kimi istedadlı şair bir məşhur yazıçı çıxıb. Humayqayasını, Həkəri çayını, Çoban düzünü, Üçağızı, Xəlilbalağını yadından çıxartmırdı. Yazıçı Famil Süleymanov bəlkə də təsəlli tapmaq üçün, Vətənə, doğma yurda ürəkdən bağlandığına görə Humayqayasının maketini öz bağında yaratmışdır. O, gələnlərə göstərib deyirdi:

- Bax ora qartal yuvasıdır ilanlar yuvaya doğru sürünürlər. Bura da Qaraca çobanın oturduğu kahadı. Bu da Qaraca çobanın yandırdığı ocaq yeridir. Hər səhər yataqdan qalxanda Humayqayasına salam verirəm. Qayadan süzülüb gələn şəlalənin zümzüməsindən ilham alıb təzələnirəm.

Famil Süleymanov son dərəcə alicənab, cəsarətli, iradəli, riskli bir insan, haqqı nahaqqın, doğrunu yalanın ayağına verməyən, ürəyi insanlara məhəbbətlə, mərhamətlə, xeyirxahlıqla, ən ülvi hisslərlə, pak duyğularla dolu olan bənzərsiz, əvəzsiz bir insan idi.

Haşiyə: Bir dəfə dəyərli dostlarla- Tofiq Mehdiyev, Sahib Qarayevlə Ağsuyun Kalva kəndinə getmişdik. Gecə yarıı idi. Famil dediki Sərinbulağa gedəcəyik. Biz yola nabələd idik. Kənd adamları meşədən qırdıqları lobya çubuqlarınl ata, ulağa elə yükləyirlər ki, çubuqların ucu yerlə sürünür. Bizə elə gəlirdi ki, çubuqların saldığı iz maşın təkərinin yeridir. Sən demə o “cığır” bizi dərin dərəli bi uçuruma aparırmış. Təhlükəli vəziyyət yaranmışdı. Biz maşından düşdük. Lakin Famil maşını bir daşın üstünə çıxartmaqla xilas oldu.  Bu risk idi.

Yuxarıda qeyd etdiyim kimi Famil Süleymanov bənzərsiz bir yazıçı idi. O, həm də el arasdında sayılıb-seçilən, xeyirdə, şərdə yada düşən, yuxarıbaşa çəkilən müdrik ağsaqqal idi. Yazıçı Famil Süleymanov hər yerdə öz ağayanaqlığını, oturuşunu, duruşunu qoruyub saxlamağı bacarırdı, yumoru da çox sevirdi. Bir dəfə Xaldan istisuyunda mualicə alır vaxtımızı keçirmək üçün nərd oynayırdıq. Şərtimiz belə idi uduzan qonaqlıq verməli olacaqdı. Mənlə oynayan “N”uduzdu, lakin cığallıq elədi. Mən onu Famil dayısı ilə hədələdim. Famil mənalı-mənalı üzümə baxdı: “O kor itin dayısı olaram, onun dayısı olmaram”- dedi. Famil Süleymanov oxucuları, dinləyiciləri maqnit kimi özünə çəkirdi. O,  tarixi hadisələri, xalqımızın başına gələn müsibətləri “Qana boyanmış Quran”da və başqa əsərlərində elə sadə dillə oxucuya çatdırmışdı ki, oxucu əsəri sona qədər  oxumaqdan yorulmur və hadisələrin iştirakçısına çevrildi.

Yazıçı Famil Süleymanovla doğma Azərbaycanımızın bütün bölgələrini qarış-qarış gəzmişəm. Cəlilabadda, Masallıda, Astarada, Ağsuda, Səlyanda, Tərtərdə, Şamaxıda, Qobustanda görüşlər keçirmişik, dövlətimizin, dövlətçiliyimizin qorunub saxlanılmasında, xalqın yekdil olmasının vacibliyindən söhbət açmışıq. Gürcüstanın Borçalı bölgəsində olan görüşlərimiz də yadda qalan olub. Həmin görüşün təəssüratlarını oxucularla bölüşürəm.

Qədim Borçalı mahalı ustad aşıqlar, saz-söz diyarıdır. Ustadlarımızın üz qoyduğu bu müqəddəs torpaq zaman-zaman xəyanət əli ilə pay verilib. Əvəzi alınmayan, qisası qiyamətə qalan niskilli yurd yerləri bizə nə deyirlər  görəsən? Bu mahalda  yaşayan soydaşlarımız da Qarabağ dərdini içlərində çəkirlər. Bu günlərdə yazıçı Famil Qaracallı (Süleymanov) Borçalı mahalına görüşə dəvət olunmuşdu.  Qayğılar, vaxt problemi getməyə mane olurdu. Nəhayət, 23 aprel 2001-ci ildə qərarımızı qətiləşdirdik, düşdük yola.

Doğma Azərbaycanımızın dilbər güşələrindən- Şamaxı, Ağsu, Ağdaş, Göyçay, Yevlaxdan keçib ulu Nizamini ruhu dolaşan Gəncə torpağına çatdıq. Baharın oğlan çağı, təbiətin qız vaxtı deyərdilər ahıl nənələrimiz, müdrik babalarımız ilin bu çağına. Zümrüd yamacların, yaşıl çəmənlərin, vüqarlı dağların,  sinəsinə yayılan malqara  naxırını, qoyun-quzu sürülərini görəndə ürəyim dağa döndü, qəlbimdən xoş xatirələr keçdi. Axı, ilin-günün bu vaxtı bizim elin camaatı allı-güllü yaylaqlara köçərdülər, boz alaçıqlar qurardılar, boz sürülər günorta sağıma gələrdi...

Boz sürülər yunu qumaş,

Qalxar döşə yavaş-yavaş.

Əli sadır çoban qardaş,

Süd sağıb içmək, vaxtıdır,

İlin nə göyçək  vaxtıdır.

Işıqlını gəzə-gəzə,

Yönələrdik  Əriməzə.

Bizim elin təzə-təzə,

Yaylağa köçmək vaxtıdı,

İlin nə göyçək  vaxtıdır.

Gəncə torpağı çox mərd və səxavətli insanlar yetişdirib. Burada iş adamları hacı Əyyub və onun sirdaşı, dostu Yunis bəy bizə yaddaqalan süfrə açdılar, əldən-ayaqdan çıxdılar. Süfrə başında maraqlı, məzəli əhvalatlar danışdılar. Hacı Əyyub özünəməxsus gülüşlə dedi:

-Biz sözləşdik ki, həccə gedək. Bu, (Yunisi göstərdi) dedi, sən get sağ-salamat qayıt gəl, sonrakı zavvarlarla da mən ggedərəm. Mən getdim  Məkkəni ziyarət elədim qayıtdım gəldim. Yunis səfər təəssüratlarımı danışmağı xahiş etdi. Dedim, bax Kəbəni ziyarət edəndən sonra içki içmək, haram yemək, yalan danışmaq, zina etmək olmaz, Yunis bu sözləri eşidəndən sonra dedi:

-Hacı, ziyarətin qəbul olsun, mən gedəsi olmadım.  Doyunca gülüşdük.

Biz  “Qırmızı körpüyə” gecə çatdıq, Gürcüstan Respublikasının ərazisinə keçdik. Qardaş Respublikada əvvəllər çox olmuşam. Respublika müstəqillik əldə edəndən sonra ilk dəfə idi bu torpağa ayaq basırdım. Borçalı mahalında əhalisinin sayına görəən böyük kənd Fəxralıdır. Burada qədim tarixi abidələr, qəbr üstü daşlar diqqətimdən yayınmadı.

Orada “Səkkizayaq” deyilən bi abidə var. Qədim Şərq üslubu ilə inşa edilən bu abidə öz gözəlliyi ilə adamı özünə cəlb edir. Səkkiz daş dirəyin-ayağın üstündə tikilmiş bu tarixi abidənin içərisinə keçəndə baxışları bir nöqtədə kəsişən iki pələng fiquru görürsən. Danışırdılar ki, guya baxışların birləşdiyi yerdə xəzinə olub. Ümumiyyətlə abidə barədə dəqiq məlumat ala bilmədim. Daşlardakı naxışları adamı heyran edir. “Səkkizayaq” kürəyini “Səngər” dağa söykəyib. Maraqlıdır, “Səngərdağ”  Qubadlıda da var.

Mənə danışdılar ki,  burada bir yeraltı yol-tunel keçir.  Dedilər ki, bir-iki km. gedəndən  sonra havasızlıq hiss olunur. Lakin tunelin bu başından buraxılan it gedib Arpaçaydan çıxıb. Dağın başında dibi görünməyən bir quyu var. Məlik Məmməd quyusu deyirlər. Meşənin sərinliyində xumarlanan, zümzümə ilə axan “Təhməzbulaq” mənə Yamacbulağı, Arzubulağı xatırlatdı.

Səkkizayaq səkkiz ərdi, oğuldu,

Səngərdağın qayaları nağıldı.

Təhməzbulaq, qəm-kədərim dağıldı,

Buz suyundan ovuc-ovuc içəndə,

Dərələrin sinəsindən keçəndə!

Nə isə... buranın təbii gözəlliyi vəsfə gəlməz, qardaş. Elə bil tale qələm çalanda gözəllik  qələmini bura çalıb. Torpağın münbitliyi, adamların qonaqpərvərliyi bizə xoş təsir bağışladı. Biz ora çatanda “Ləlvər” dağı yaz qarı ilə örtüşmüşdü. Günəş şuaları elə bil aynadan əks olunurdu, adam baxanda gözləri qamaşırdı. Dağların döşü ilə sürünən dumandan ələnən şeh damcıları otların qulaöından büllur kimi sallanırdılar. Bu gözəlliyi görəndə adam vəcdə gəlməsin, neyləsin!

Yağış yuyur, yel qurudur,

Bu çöllərin güllərini.

Çiçək dərən gözəllərin,

Görmək olmur əllərini.

Hər arşında min çiçək var,

Boylanırlar sinə-sinə,

Bir yanda da sarı bülbül,

Qonub gülün sinəsinə.

Bəzi güllər qönçədədi,

Bəziləri ətir saçır.

Sar nə bilir qönçə nədi,

Gülü sevən gülə qaçır.

Aşağı Saral kəndində bizi Nurəddin Qaracallı mehribanlıqla qarşıladı. Sanki hər şey hazır imiş. Süfrə salındı, nemətlər  düzüldü. Nurəddin Qaracallı azərbaycanlı  kişisinə  xas olan ağayanaqlı bizə “xoş gəldin” elədi, gəlişimizdən məmnun olduğunu bildirdi. Aydın oldu ki, Nurəddin kişi Borçalı mahalında  sayılıb-seçilən, sözü keçən  ağsaqqallardandır. Həyətin bir küncündə səliqə ilə, yerbəyer qoyulmuş bel, külüng, dırmıq, kətmən, düsər, qırxlıq, əllərinin sərtliyi onun  torpağa  bağlılığından  xəbər  verir.  Bostanı, gülləri, üzüm  çardağı, ev-eşiyi sağlığına qismət olsun. Mayası zəhmətdən yoğrulan bu kişinin dili varsa, dirçəyi də var. Qəlbi geniş, səxavəti hədsiz, deyib gülən, söz arası məzəli lətifələr deyən Nurəddin qardaşımın sini altmışı keçməsinə baxmayaraq ərinib  yorulmaq bilmir. Kababı özü bişirir, samavarı özü salır, toyuq cücəni dənləyir, qonaqlarla əylənir. Həyat yoldaşı Səkinə bacı da ondan betər. Söhbət əsnasında Nurəddin kişi bizə xatırlatdı ki, bu gün aprelin  24-dür ha! Ermənilərin uydurduqları qondarma “Genosid” günüdür. Ona görə də sizi qorunmaq borcumdur. Mən bu sözə güldüm. Nurəddin dedi:- gülmə, pisdən pis iş çıxar. Sayıq baş salamat olar deyib ulularımız. Buralarda erməni çoxdu, veyil-veyil gəzirlər. Xulasə, narahat  olmağa dəyməz.

Burada yadıma bir əhvalat düşdü. Bir nəfər bir evə qonaq gedir. Ev yiyəsi süfrə salır. Qonaq əlini çörəyə uzatmaq istəyəndə qonşu həyətdə güllə səsi eşidilir. Qonağın diksindiyini görən ev sahibi deyir:- Buralarda qonaq öldürmək dəbdi. Mən onun iki qonağını  öldürmüşəm, o da hayıf çıxmaq istəyir, narahat olma, çörəyini ye! Nurəddin kişi söhbətə bir qədər ara verdi.  Küçə qapısında dayanan qoyunlarını gördü, gətirib yerinə qatdı gəlib oturdu.

Rəhmətlik atam deyərdi ki,  oğul, nə badə xəstə qoyunun yunundan qonaq yorğan döşəyi düzəldəsən. Elə yundan yorğan-döşək düzəlt. Indi mən də uşaqlarıma deyirəm.

Üstündə gülləri al bənövşəyi,

Qatı açılmamış yorğan-döşəyi,

Moçamlı əmliyi, seçmə şişəyi,

Bərəkəti  qoru, qonağa saxla.

Müəllim, incimə sənin sözlərini öz sözlərim kimi dedim.

O, sonra Famil Qaracallının kitablarından söz açdı:

-Mən bir azərbaycanlı kimi Ermənistan- Azərbaycan münaqişəsindən çox narahat hisslər keçirirəm. Torpaqların işğalı, soydaşlarımızın didərginliyini, Xocalı soyqrımı, başqa faciələr hammızın dərdidi. Mənim dörd oğlum var. Həmişə deyirəm, oğlu get Qarabağ savaşında döyüş, bir kəndi yağılardan azad et, şəhid ol, mən  qurban paylayım. Vətən yolunda oğul itirmək bir ata kimi mənə şərəfdir.

Nə qədər ki, verəmmirik əl-ələ,

Bizi yoracaqdı bu ağır şələ.

Kərəmi yolunda döndər, ay Lələ,

Keşiş fənd işlətdi, min hiylə qurdu,

Qaytar o torpağı, qaytar o yurdu.

Bəli, əvvəlcədən təyin olunmuş vaxtda Aşağı Saral kənd orta məktəbinə yollandıq. Buraada 300 nəfərə yaxın şagird təhsil alır. Məktəb 1919-cu ildən fəaliyyətdədir. Zal ağzına qədər dolu idi. Görüşmədə əmək və müharibə veteranları, zəhmət adamları, müxtəlif peşə sahibləri, ziyalıları iştirak edirdilər. Zalda F. Süleymanovun portreti asılmış, kitablarından ibarət sərgi təşkil olunmuşdu. Görüşü məktəbin direktoru Məmməd müəllim açdı. Buradakı, görüş çox maraqlı idi.

Verilən suallar, əsərlərdən söylənilən epizodlar, oxunulan şeirlər görüşü bir az da rövnəqləndirdi. Tənqidi fikirlər də yaxşı qəbul olunurdu. Oradakı soydaşlarımız belə görüşlərə ehtiyac duyduqları hiss edilirdi. Söhbət əsnasında giley də eşitdik. Biz bütün çətinliklərə dözməyə hazırıq, təki dünyamız düzəlsin. Din içində din saxlayırıq, milli adət-ənənələrimizi qoruyuruq, unutmuruq. Hörmətli preziden cənab H.Əliyevlə Gürcüstan Respublikasının prezidenti cənab E.Şvarnadzenin səmimi dostluğu bizə olan qayğını birə beş artırır. Lakin gürcü familiyasını qəbul edən şərəfsiz erməni millətçiləri aranı qarışdırmaq üçün dəridən-qabıqdan çıxırlar. Mənliyi olmayan millətdən bundan artıq nə gözləmək olar? Eldar müəllimim danışığı məni düşündürdü. Ertəsi gün Yuxarı Saral kənd orta məktəbində təşkil olunmuş görüşə getdik. Müəllim və şagird kollektivi görüş yerini məktəbin həyətini, açıq havanı seçmişdilər. Buradan baxanda  “Sürqaya”, “Koroğlu qayası ”, “Qız qalası” bir də başı ağ çalmalı “Ləlvər” dağı aydın görünürdü. Ayaq üstə cərgə ilə dayanmış şagirdlərin əlində yaşıl yamaclarda, göy çəmənlərdə, bağlarda, bostanlarda bitən lalə, nərgiz, yasəmən, qızıl gül və dağ çiçəklərindən dəstələr vardı. Şagirdlərin alovlu gözləri bizə zillənmişdi. Qabaq cərgədə stolların üstünə düzülmüş kitablar – “Qana boyanmış Quran”, “Unutqanlığın faciəsi”, “Vətən torpağı çağırır bizi”, “Anam niyə ağlayırmış”, “Anaların fəryadı”, “Bir ana bətnində iki körpənin taleyi”, “Ağrılı ağrım mənim”, “Karvan Sibirə gedir” kitabları hamının marağına səbəb olmuşdu.

Dəyərli suallar, faydalı məsləhətlər, tənqidi qeydlər də  az olmadı görüşdə. ədəbiyyatımızın yaxın dostu, Famil yaradıcılığının pərəstişkarı Fikrət Mirzəyev bu gün üçün çox vacib olan bu əsərlərdən söhbət açdı. Tarixmizin bağlı qalan, yasaq olan səhifələrini açıb. F. Qaracallı. Yazıçının mıhsuldar işləməsindən də xeyli danışdı Fikrət müəllim. Yazıçı-jurnalist İradə Qaracallı F. Qaracallının əsərlərində vətənpərvərlik hisslərinin daha güclü olmasından söz açdı. Burada həm də aydın oldu ki, Saral kəndində yaşayan qaracallıların ulu babaları Qubadlının Qaracıllısından gəliblər. Elə həmin gün günün ikinci yarısında Sadaxlı kənd orta məktəbinə getdik. Öyrəndim ki, məktəbin 100 illiyini keçən il qeyd ediblər. Özəlləşmənin tüğyan etdiyi  bir vaxtda bir nəfər az qala məktəbi də özəlləşdirirmiş. Müəllimlərin və Sadaxlı camaatının ciddi səyi nəticəsində bu iş baş tutmayıb. Məktəbin binasında əsaslı təmir işləri gedirdi. Öyrəndim ki, təmirə aryrılan vəsaiti “Dünya Bankı” maliyyələşdirilir. Məktəbdə müəllimlərin əksəriyyəti bizdə olduğu kimi qadınlardı. Görüşdə Sadaxlının axundu da iştirak edirdi. Axund çıxışında bizə, bütün Məhəmməd hümmətinə dualar oxudu. Mən şagirdlərin marağını nəzərə alıb istədiukləri qədər şer oxudum. Famil Qaracallı görüş iştirakçılarını maraqlandıran suallara cavab verdi, yaradıcılıq planlarından danışdı

Görüşdən sonra avtoqrafla xeyli kitab payladıq. Süleyman və Həmid bizi gürcü xəngəlinə qonaq elədilər. Süleyman da içində çəkir bu dərdi. Sadaxlı kəndinin söykəndiyi dağ nankor qonşularımızın əlindədir. Qəribədir, hərədən bir az da torpaq payı ala-ala özlərinə ərazi, sərhəd yaradəblar. Hələ də gözləri onun-bunun torpağında olan “haylar” artıq arzularına çata bilməyəcəklər. Çünki Ermənistan adlanan məkandan ermənilər gəzirlər. O görükən kəndin adı “Ləmbəli”dir. Indi adını “Baqrataşen” qoyublar. Buraların hamısı tarixən Borçalı mahalının olub. Nəhayət  110  yaşlı Zeynəb nənə ilə görüşdük. Kötücəsini görmüş, ömür qatarı təntiyən bu qarının üzündən nur yağır. Yaddaşına, danışığına söz ola bilməz. Gileyi təkcə qulaqlarından oldu. Amma 90-96 il əvvəl  olan hadisələri yadında saxlayıb bacardığı qədər danışır. Kiçik qızının 885, kötücəsi Azdın 19 yaşı var. Biz Zöhrə nənədən yenidən görüşmək arzusu ilə ayrıldıq.

Yol boyu fikirləşirdim. Bir dəfə də yolumuz Ağdamdan, Füzulidən, Cəbrayıldan,  Zəngilandan, Qubadlıdan keçə. Zəngəzur mahalına gedək. Üçtəpəni, Xəlilbulağınlı, İşıqlı dağını, Əriməzi, Əyriqarı, Çalbatırı, Salvartını görək, yurddaşlarımızla görüşlər keçirək. Inanıram ki, bu görüşlər olacaq, İnşallah!

Ümumiyyətlə, Borçalı  mahalında yaşayan soydaşlarımızı da Qarabağ dərdi narahat edir. Yuxarı Saral, Aşağı Salar, Sadaxlı kənd orta məktəblərində olan görüşlər, eşitdiyim yanıqlı çıxışlar, başımıza gələn müsibətlərin ağrı-acısından, namərd qonşularımızın xəyanətindən, çörək itirmələrindən xəbər verirdi.

Bu görüşdən sonra Famil Süleymanova həsr etdiyim şeiri oxuculara ərmağan edirəm.

Hər dəfə səninlə görüşəndə mən,

Ruhum təzələnir, ay Famil qağa!

Xəyalım dolanır  aranı, dağı,

Qoy deyim dərdimi say, Famil qağa!

Üçtəpə,  Üçağız, Humayqayası,

Bərguşad, Həkəri, bir də Qarasu.

Dağıldı babamın yonca tayası,

Oldu əməyimiz zay, Famil qağa!

Gəzdim Əriməzi, gördüm Səngəri,

Unuda bilmirəm dərdim Səngəri.

Verdim öz əlimlə, verdim Səngəri,

Verdim Zəngəzuru pay, Famil qağa!

Bizi bağışlamaz nə yaxın, nə yad,

De kimə lazımdı bu durğun həyat.

Müqəddəs ocaqlar qoparır fəryad,

Bəs niyə vermirik hay, Famil qağa!

Canıma od salıb bu gərdiş mənim,

Özümdən özümə yaranıb qənim.

Düşmən əlindədir çölüm, çəmənim,

Olmuşuq fərsizə tay, Famil qağa!

Hanı  dünya görmüş Mülayim xala?

Qolunu Çiçəyin boynuna sala.

Tavat yağılardan intiqam ala,

Başlana Yazıda toy, Famil qağa!

Vətəndə saralıb, solub Vətənim,

Yadların tapdağı olub Vətənim.

Məndən aralıda qalıb Vətənim,

Gözümdən sellənir çay, Famil qağa!

Artıq oyanmağın vaxtı çatıbdı,

Hamı  bir olmağın vaxtı çatıbdı.

Torpağı almağın vaxtı çatıbdı,

Bəsdir içdiyimiz çay, Famil qağa!

Bir zaman nədənsə dözürdü Əvəz,

“Papağın yan” qoyub gəzirdi Əvəz.

Bu gün can verməyə hazırdı Əvəz,

Sən də ürəyini qoy, Famil qağa!

Bəli çox dəyərli bir dostumu itirdim!

Əvəz Mahmud Lələdağ